اگر می خواهید به عنوان یک راننده کاملا حرفه ای مطرح شوید، باید تمام عادتهای قبلی را فراموش کنید. رانندگی یک علم است و بهترین راه یادگیری این علم، تغییر عادتهای رانندگی از پایه است.
اهمیتی ندارد که شما چقدر می توانید در یک جاده کوهستانی مارپیچ و یا در خیابانهای شهر تند بروید، و اهمیتی ندارد که از دید دیگران چقدر راننده خوبی هستید، رانندگی در پیست اتومبیلرانی مقوله ای کاملا مجزاست که نیازمند توانایی های خاص شماست.
در این قسمت، تکنیکهای کاربردی اتومبیلرانی را به شما آموزش خواهیم داد. سعی کنید این تکنیکها را یکی یکی تمرین کنید و هرگاه که انجام این تکنیکها برای شما یک عادت شد، سراغ تکنیک بعدی بروید. بعضی از این تکنیکها قابل اجرا در خیابان هستند و بعضی دیگر به خاطر سرعت بالا و در نتیجه خطر ناشی از آن خیر. به هر حال اجرای این تکنیکها باعث افزایش طول عمر خودروی شما و تسلط بیشتر شما و در نتیجه ایمنی بهتر خواهد شد.
فراموش نکنید “دانستن” به معنای “توانایی انجام” نیست. پس تمرین را فراموش نکنید. شما برای تمرین نیازی به خودرویی آماده برای مسابقه و یا تجهیزات آنچنانی ندارید، یک خودروی کاملا معمولی اما سالم همراه با پشتکار شما از شما یک راننده حرفه ای می سازد. یک راننده خوب باید همانند یک ورزشکار خوب باشد یعنی برای بدست آوردن مهارت تمرین کند و داشتن مهارت را دلیل بر عدم تمرین و یاد گیری و مطالعه نداند هوش، استعداد و داشتن خودروهای بهتر فقط به این امر سرعت می بخشد.
برای شروع باید ببینیم چگونه پشت فرمان خودرو قرار بگیریم. بعدها به شما خواهیم آموخت چگونه “درست” رانندگی کنید و خودروی خود را “اصولی” تیونینگ و از آن نگهداری کنید.
اولین نکته‌ای که قبل از حتی روشن کردن خودرو باید به آن توجه کرد نحوه صحیح نشستن در خودرو است. عدم رعایت این نکات باعث کاهش توانایی‌های شما، کاهش دید و خستگی خواهد شد.
در خودروهای open-wheel (مانند خودروهای فرمولا و کارتینگ و …) راننده تقریبا در خودرو دراز می‌کشد و دستهایی نسبتا صاف دارد ( در این خودروها آرنج کمتر از خودروهای سواری خم میشود) در حالی که در سایر خودروها نحوه قرار گرفتن بر روی صندلی کاملا متفاوت است. به دلیل ارتفاع کم و کاکپیت تنگ خودروهای open-wheel راننده با پاهایی به هم چسبیده که از ناحیه زانو کمی خم شده اند و دستهایی نزدیک به هم با فرمان و پدال کار می‌کند. اما در سایر خودروها (خودروهای full-bodied) دیگر اینگونه محدودیت ها را ندارید.
در خودروهای full-bodied مانند ناسکار، نحوه قرار گرفتن پشت فرمان کاملا متفاوت است. صندلی راننده تقریبا عمودی و نزدیک به فرمان است به طوری‌که راننده به راحتی می تواند ساعد دست خود را بر روی فرمان قرار دهد.
اما این‌همه تفاوت از کجا حاصل میشود؟
این خودروها بزرگتر و سنگینتر هستند و تایرهای جلوی پهن تری دارند،? بعلاوه رانندگان به مدت طولانی در یک پیست بزرگ و بیضی‌شکل با سرعت زیاد حرکت میکنند و در نتیحه بازو و کتف راست راننده زودتر خسته میشود ? نشستن عمودی و نزدیک به فرمان به راننده این امکان را میدهد تا از شانه و عضلات پشتی نیز برای رانندگی استفاده کند.
در رانندگی با یک خودروی شخصی، چه خودرویی کاملا معمولی و چه خودرویی کاملا آماده، هیچ‌یک از حالتهای بالا کاربرد ندارد. صندلی نباید مانند خودروهای فرمولا وان خوابیده باشد!!! و یا مانند نسکار فاصله کمی با فرمان داشته باشد.
ممکن است فاصله و نحوه قرارگیری پدالها و فرمان کاملا مناسب اندازه و طول پاها و دستان شما نباشد، در اینصورت میتوانید با تغییراتی که در پدالها و حالت و عمق فرمان می‌دهید به حالت ایده ال مخصوص خود دست یابید.
ابتدا بر روی صندلی بنشینید، پشت شما باید صاف و چسبیده به صندلی باشد و ران و و زیر پاها باید بصورت کامل با صندلی در تماس باشند. هدف از این کار ایجاد حداکثر سطح تماس بین راننده و صندلی است ( فراموش نکنید اولین وظیفه صندلی این است که به شما اجازه ندهد از جای درست خود خارج شوید.)
در مرحله بعد، بعد از اینکه به درستی بر روی صندلی قرار گرفتید، دستان خود را دراز کنید، مچ دستها باید به راحتی و کامل بر بالای فرمان قرار بگیرند. در این حالت هنگام چرخاندن فرمان آرنجها به شکل و اندازه مناسبی خم می شوند. هدف از این حالت نشستن جلوگیری از دراز کردن بیش از اندازه دستها در هنگام چرخاندن فرمان است (تماس شانه ها با صندلی نباید کم شود) کشیده شدن بیش از حد دستها باعث خستگی سریع شده و حساسیت و کنترل راننده نسبت به لرزشهای فرمان را کاهش میدهد.
سومین مرحله نحوه قرار گرفتن پاهاست. اولین چیزی که باید بدانید این است که پدال ها را باید با قسمت استخوانی و سفت زیر انگشتان پا فشار داد.
پاها تنها باید از زانو خم شوند. بنابراین همانند حالت دستها جلوی دراز شدن پا گرفته میشود. در ضمن زانو ها باید فاصله مناسبی با غربیلک فرمان داشته باشند تا احتمال آسیب دیدگی در تصادفات کم باشد و چون پای راست در هنگام ترمز کردن و همچنین استفاده از تکنیک heel and toe به فضای بیشتری نیاز دارد باید فاصله زانوی راست با فرمان هم تنظیم شود.
